Ο αναστεναγμός της αποτρίχωσης
Αγαπητή φίλη κυρία Φοίβη,
Σκέφτηκα να σας επαναφέρω στην τάξη διότι δεν ασχοληθήκατε καθόλου
με το μάλωμα της Χρυσηίδας Δημουλίδου (επάγγελμα: συγγραφεύς) προς τους
αναγνώστες «της» που αποφάσισε, όπως έγραψε στο facebook και το
ξεκρέμασε μετά τον σάλο αλλά έχει αναπαραχθεί σε εκατοντάδες σελίδες στο
Ιντερνετ, ότι «θα το κάνει θέμα επειδή το κακό παράγινε».
Σας ενημερώνω λοιπόν για την περήφανη γραφή της (αφήνοντας την
ορθογραφία και τη σύνταξή της αλώβητη): «Πρέπει λοιπόν να μάθετε πως η
συγγραφή, τουλάχιστον από την πλευρά μου, είναι επάγγελμα και όχι χόμπι.
Επομένως αφού είναι επάγγελμα και ο άλλος μοχθεί για αναπαράγει έργο,
θα πρέπει και να αμείβεται γι' αυτό.
Ενα βιβλίο για να μπει στις βιβλιοθήκες πρέπει να έχει κάνει τον
κύκλο του που είναι 5 με 10 χρόνια ή να βρίσκεται στα αζήτητα. Π.χ. ένας
Καζαντζάκης, ένας Ντοστογιέφσκι, μια Λιλίκα (sic!) Ζωγράφου κ.λπ. που
τα βιβλία τους έχουν εκδοθεί εδώ και πολλά χρόνια.
Επίσης σχολεία και αναγνώστες μού ζητούν να τους χαρίσω βιβλία.
Δηλαδή να πληρώσω για να τα αγοράσω και μετά να χρεωθώ τα έξοδα
αποστολής και να τους τα στείλω. Χώρια το πήγαινε έλα. Τόσο θράσος.
Ο συγγραφέας εργάζεται σκληρά και πληρώνει ένα απίστευτο τίμημα
μοναξιάς και σωματικής υγείας γιατί καταπονείται όχι μόνο το σώμα του,
αλλά και ο εγκέφαλός του».
Η κυρία Ελενα Ακρίτα τής απάντησε ήδη σημείο προς σημείο. Εσείς θα αδιαφορήσετε;
Με εκτίμηση, Ελευθερία Παναγίδου
Πρώτον, αγαπητή Ελευθερία, η Χρύσα ή Χρυσούλα ή Σούλα ή Χρυσηίς
(για να δείχνει πιο πολύ το ολούθε τιγρέ «αισθησιακό» φόντο του
πολυφωτογραφισμένου σπιτιού της) την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές
- με μεγάλο τίμημα εγκεφάλου - θα κάνει πάρτι που κάποιοι ασχολούνται
επιτέλους μαζί της καθότι, ως γνωστόν, αντίθετα από τους Ντοστογιέφσκι,
Καζαντζάκη και Λιλίκα Ζωγράφου που είναι στα αζήτητα, εκείνη ήταν στα
ζητημένα. Δεύτερον και σημαντικότερον... «Το θεληματικό πηγούνι του,
αξύριστο δύο ημερών, γρατζούνισε ελαφρά το ντεκολτέ της. "Μη", του
γρύλισε. "Το βράδυ έχω τη δεξίωση της πρεσβείας και πρέπει να θαμπώσω
τον μορφωτικό ακόλουθο με τις γνώσεις μου" είπε μέσα από τα δόντια της
ενώ έφτιαχνε την μπρετέλα του ροζ σουτιέν της μπροστά στον καθρέφτη.
Εκείνος, αγαλματένιος μέσα στο Σνούπι μποξεράκι του, δεν κατάφερε να
συγκρατήσει έναν αναστεναγμό, που εννοούσε περισσότερα από όσα έλεγε.
Εκείνη έσκυψε και πάλι πάνω από το δύσκολο έργο της αποτρίχωσης,
αφήνοντας στις χυτές γάμπες της ροδαλούς διαδρόμους ποθητής σάρκας...».
Τα ανάλογα δείγματα της περιζήτησης λογοτεχνίας α λα Χρυσηίδα Δημουλίδου
δυστυχώς δεν θα κοσμούν τις σχολικές και δανειστικές βιβλιοθήκες διότι
της στοιχίζουν. Διότι αν δεν δαπανήσει η ίδια η εθνική συγγραφεύς
(αλήθεια συνεχίζει να εισπράττει παχυλή σύνταξη αεροσυνοδού, όπως οι
υπόλοιπες που τις φορτώθηκε μέχρι θανάτου το ελληνικό κράτος μετά την
«επιτυχημένη» πώληση της Ολυμπιακής;) θα μείνουν αμόρφωτες στρατιές
μαθητών και απόρων αναγνωστών που δεν έχουν να ρίξουν τον οβολό τους στο
παγκάρι της εγκεφαλικής καταπόνησης, με το «απίστευτο τίμημα μοναξιάς»
της Χρυσηίδος. Τι κρίμα! Τι όνειδος!
Παστρικές «καλλιγραφίες»
Κυρία Φοίβη Αθηναίου,
Εσείς που έχετε τα νεύρα σας από οκτώ ετών, αλήθεια πώς θα
σχολιάζατε την εικόνα μιας «παστρικιάς» Σμυρνιάς (υποτίθεται) ονόματι
Σουλτάνας που χαριεντίζεται εν μέσω εικοσιπεντάρηδων, κάποιων δε εξ
αυτών ενδεδυμένων με τζιν και αθλητικά παπουτσάκια; Οχι, δεν είναι
εικόνα μετα-πρόζας από μετα-θέατρο της μεταμοντέρνας εποχής μας αλλά το
σκετς του δεύτερου μέρους της παράστασης «Σμύρνη - Ιωνία - Προσφυγιά» με
θέμα τη Σμύρνη και το σμυρναίικο τραγούδι που προσφάτως παρουσιάστηκε.
Και συμμετείχαν η Σαβίνα Γιαννάτου, η Κατερίνα Παπαδοπούλου και η
Γιασεμί Κηλαηδόνη. Από μουσικούς ήταν οι Χρήστος Τσιαμούλης, Σωκράτης
Σινόπουλος, Μάνος Κουτσαγγελίδης και Κώστας Μερετάκης. Ακόμη, ο
Χορευτικός Ομιλος, οι Γυναίκες του Πνευματικού Κέντρου Νέας Ερυθραίας
και οι Γλεντιστάδες (Σύλλογος Μεσοτοπιτών Λέσβου).
Από μουσικής άποψης η ορχήστρα ήταν πολύ καλή και το ρεπερτόριο
ωραίο. Η ιδέα όμως να θεατροποιηθεί τμήμα της παράστασης με αφηγήσεις
από το πολύ λυρικό - σε βαθμό υπερβολικό, αν και δικαιολογημένο λόγω
βιωμάτων -αυτοβιογραφικό βιβλίο της Αγγέλας Παπάζογλου (γυναίκας του
σμυρνιού συνθέτη Βαγγέλη Παπάζογλου) μου φάνηκε τουλάχιστον ατυχής. Και
αυτό αφού τα νέα παιδιά που κλήθηκαν για τους μονολόγους ήταν επιπέδου
γυμνασιακού, το λιγότερο. Επίσης, τα χορευτικά - τα μέλη των χορευτικών
ομάδων, παρεμπιπτόντως, κάθονταν σε μεγάλα τραπέζια και έπιναν κρασί σαν
της αλήστου εποχής εκπομπής «Στην υγειά μας» - δεν είχαν καμία σχέση
και συνοχή με τις αφηγήσεις, ούτε βέβαια με τις φωτογραφίες και τα
βίντεο από τη Σμύρνη και τον ξεριζωμό που προβάλλονταν πίσω τους.
Αλήθεια, Φοίβη μου, τι εξυπηρετούσαν τα επικολυρικά κείμενα, οι
«ριψοκίνδυνες πρόζες», το άγχος - εκ μέρους των σκηνοθετών - να
συγκινήσουν (για ένα έτσι κι αλλιώς σύνθετο και δραματικό γεγονός όπως ο
ξεριζωμός του 1922); Ετσι θα τιμήσουμε και θα γονιμοποιήσουμε τη
συλλογική μνήμη; Από τη μία οι «συνωστισμοί», από την άλλη οι
«υπέρμετροι και ανισοβαρείς θεατρικομουσικοί λυρισμοί», Φοίβη μου, η
Λογική και η Ψυχραιμία μοιάζουν εξόριστες από την Τέχνη και την Ιστορία.
Με τιμή, Βλάσης Κασαβέτης
Ολίγη από Ρόδες, αγαπητέ Βλάση, σε απάντησή σας: «Με μια ζάλη
παστρικιά / κι ένα βρώμικο μυαλό πάλι να 'μαι / στο ίδιο παιχνίδι ξανά /
έγινε η σέντρα κι είχαμε όλοι μας τα χέρια ανοιχτά - Φοβάμαι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου